TIKkende tijd

Mijn grootouders verzamelde klokken. In huis was het altijd aan het tikken: ‘tik tak tik tak tik tak’. Ik luisterde hier graag naar, soms was het als een spelletje voor mijn oren waarin je de tijd verloor. Tegenwoordig luisteren we niet graag meer naar het wegtikken van de tijd. We raken gestresst van het getik, misschien vanwege het verstrijken van de tijd of misschien is het ‘t tikje zelf dat op de zenuwen werkt. Carlo Rovelli stelt de vraag in ‘het mysterie van de tijd’: Waar luister ik naar als ik luister naar het verstrijken van de tijd?’

‘Hoe lang duurt altijd’? Vraagt Alice (Alice in Wonderland). ‘Soms maar een seconde’, antwoord het Witte Konijn. Ik vind het samenwerken met de tijd of de strijd tegen de klok (afhankelijk van het moment van de dag) een mooi gegeven. Hoe lang is een seconden, hoe lang is een tik, hoe ziet een minuut eruit of een A4 vol getiktak en hoe lang duurt dat dan? Wat is mijn eigen tempo in deze tijd?
Om meer in het moment en het nu te komen, start ik steeds vaker mijn dag met het meeschrijven van de tijd. Vaak haalt de klok mij in en tikt sneller dan ik schrijven kan. Er ontstaat een soort alternatieve tijd: die op mijn papier.